Σήμερα είχα μια απορία από έναν μαθητή που μου ζήτησε τη γνώμη μου για το πώς θα έπρεπε να παίξει σε μια οντισιόν για μια θέση σε μια ορχήστρα, ποιος θα ήταν ο ιδανικός ήχος κλπ.

Υπάρχει αυτή η αιώνια συζήτηση για τις διαφορές μεταξύ του σόλο φλαουτίστα και εκείνου που παίζει στην ορχήστρα. Προφανώς υπάρχουν διαφορές, ο καθένας μπορεί να αφιερωθεί στον εαυτό του σαν σολίστας ή να ειδικευτεί στην άλλη κατηγορία του Φλαουτίστας στην ορχήστρα, αλλά αυτή η ιστορία του σολίστα φλαουτίστα εναντίον του ορχηστρικού φλαουτίστα δεν είναι και η πιο σωστή άποψη,θα το αναλύσουμε πιο κάτω .

Μερικοί άνθρωποι συνήθως συσχετίζουν έναν μεγάλο και όμορφο ήχο ως πιο κατάλληλο για τον σολίστ, και έναν μικρότερο ήχο ενός φλαουτίστα της ορχήστρας, αλλά αυτό δεν ισχύει .

Ένας καλός μουσικός (φλαουτίστας ή σε ένα οτιδήποτε άλλο το όργανο) πρέπει να μπορεί να παίζει με οποιονδήποτε τρόπο ζητείται και πρέπει να γνωρίζει πώς να αλλάζει και να ρυθμίζει τον ήχο του τόσο σε ένταση όσο και στο τέμπο, το χρώμα, το vibrato, για να έχει το καλύτερο αποτέλεσμα σε κάθε κατάσταση που θα του ζητηθεί την ώρα .

Όσο καλύτερος είναι ο ορχηστρικός μουσικός και όσο καλύτερα μαθαίνει το όργανό του, τόσο καλύτερα θα είναι, είτε μπροστά σαν σολίστας ,είτε πίσω σαν παίχτης της ορχήστρας.

Βέβαια είναι αλήθεια ότι ορισμένα χαρακτηριστικά μπορεί να είναι πιο σημαντικά και χρήσιμα για αυτόν που παίζει στην ορχήστρα, όπως η ικανότητα να επιτυγχάνει, τη χημεία του ήχου του με τα άλλα όργανα της ορχήστρας, στην πράξη «να κρύβεται» ,ενώ ο σολίστ πρέπει να προσελκύει την προσοχή του κοινού ανά πάσα στιγμή, και ακόμη και στα πιο ευαίσθητα εδάφη πρέπει να κάνει τον εαυτό του να ακουστεί και σπάνια να» κρυφτεί «.

Ο συντονισμός είναι εξίσου σημαντικός και για τους δύο φλαουτιστες, αλλά για τον φλαουτίστα της ορχήστρας θα πρέπει να είναι πάντα πιο συγκεντρωμένος , καθώς θα παίζει με πιο κλειστό τόνο από αυτόν που θα είναι σολίστας , όπου στην πράξη η μελωδική του γραμμή είναι αποκλειστική και πολύ απαιτητική.

Για να παίξετε καλά στην ορχήστρα, απαιτείται μεγάλη ευελιξία στην ένταση του ήχου, στα χρώματα του ήχου και, ιδιαίτερα στο συντονισμό με την ορχήστρα και ιδιαίτερη προσοχή στον μαέστρο. Ο ορχηστρικής Φλαουτίστας έχει συχνά σόλο, και αυτές τις στιγμές πρέπει να ξέρει πώς να ενεργεί ως σολίστ, με περισσότερη ανεξαρτησία και με έναν ήχο που ξεχωρίζει και επικαλύπτει την ορχήστρα, ενώ σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να είναι ένας απλός ηθοποιός και ο δικός του ο ήχος πρέπει να είναι διακριτικός. Η γνώση του τρόπου προσαρμογής σε κάθε κατάσταση απαιτεί μεγάλη ευελιξία και ευκαμψία στο όργανο, ίσως περισσότερο από το να είναι σολίστ, από την άλλη πλευρά, ένας καλός σολίστ πρέπει επίσης να κυριαρχήσει όλους τους ηχητικούς πόρους του οργάνου του για να αξιοποιήσει στο έπακρο τις σολιστικές του ιδιότητες και να κρατήσει την προσοχή του κοινού ανά πάσα στιγμή της συναυλίας.

Σχετικά με την ένταση του ήχου:
Όταν παίζουμε σε μια μεγάλη συμφωνική ορχήστρα (συχνά με περισσότερα από εκατό άτομα), με ένα «βαρύ» ρεπερτόριο, σε μερικές στιγμές θα χρειαζόμαστε πολύ καλή προβολή του ήχου και για αυτό είναι απαραίτητο οι φλαουτίστες να γνωρίζουν πώς να το επιτύχουν. Η «προβολή» του ήχου δεν είναι το ίδιο με το να»παίζω σκληρά», η προβολή εξαρτάται από διάφορα χαρακτηριστικά και την ποιότητα του ήχου, όπως η ισορροπία και η κατανομή των αρμονικών, σωστός συντονισμός και ίσως το πιο σημαντικό, η ανάγκη να παίξετε στο κέντρο κάθε νότας.

Ο σωστός τρόπος εμφύσησης μέσα στο Φλάουτο , η ταχύτητα της στήλης αέρα και ένα κατάλληλο επιστόμιο μπορούν να έχουν μεγάλη επιρροή σε όλα αυτά για να έχετε το καλύτερο αποτέλεσμα. Μερικοί φλαουτίστες καλύπτουν το επιστόμιο πάρα πολύ για να παίξουν, και αυτό επηρεάζει σημαντικά την προβολή ήχου ,να μην το κάνετε πότε αυτό είναι πολύ μεγάλο λάθος και δεν το θέλετε.
Μετά από αρκετά χρόνια εμπειρίας σε ορχήστρες και που έπαιξα με αρκετούς καλούς συναδέλφους, μπορώ να πω ότι είναι εκπληκτικό το πώς ορισμένοι Φλαουτίστες προβάλλουν τον ήχο τους καλύτερα από άλλους. Εξίσου ενδιαφέρον είναι να παρατηρήσουμε πόσο συχνά ένας ήχος, «δυνατός» , μπορεί να γίνει «αδύναμος» και «διάχυτος», σε απόσταση. Συχνά κάνουμε λάθος για το πώς εξαπλώνεται ο ήχος μας και μπορεί να έχουμε μια λανθασμένη εντύπωση για αυτό, καθώς δεν μπορούμε να ακούσουμε από μακριά τον ήχο μας. Μπορούμε να το μάθουμε παρακολουθώντας άλλους σολίστες που παίζουν στη σκηνή, αν είναι δυνατόν παρακολουθήστε συναυλίες από κοντά ή μακριά για να το συγκρίνετε .

Για να προβάλλουμε τον ήχο μας, πρέπει να σκεφτούμε να παράγουμε έναν «μεγάλο» και υπέροχος ήχο, όχι έναν «δυνατό» και «διάσπαρτο» ήχο. Το δυνατό μοιάζει με τη δύναμη και δεν είναι ακριβώς η δύναμη που χρειαζόμαστε. Ο υπέροχος ήχος δεν είναι αναγκαστικός ήχος, είναι ένας ήχος που προβάλλει και γεμίζει το δωμάτιο.

Είχα το προνόμιο να ακούσω μερικούς από τους μεγαλύτερους φλαουτίστες να παίζουν ζωντανά (συχνά σε πολύ μεγάλες συναυλίες και σεμινάρια) και αυτό που άκουσα ήταν πάντα ένας ήχος με μεγάλη προβολή και χωρίς να χρησιμοποιούν κανένα είδος «βίας». Ο Marc Grauwels, για παράδειγμα, παίζει με ένα τόσο χαλαρό και φυσικό τρόπο, χωρίς να είναι εμφανές η «προσπάθεια» και ο ήχος του είναι τόσο πλούσιος που περνά πάνω από την ορχήστρα χωρίς την παραμικρή δυσκολία και δίνει στο θεατή το τέλειο αποτέλεσμα στα αυτιά του.